Vlak voor de zomervakantie was ik van plan om dit blog te schrijven, maar het nare geval wilde dat toen de overstromingen plaatsvonden in Limburg, Duitsland en België. Ik wilde geenszins overkomen als een aasgier die erop duikt en te willen profiteren van die vreselijke gebeurtenissen …
Vlak voor de eerste coronamaatregelen hun intrede deden, was ik – notabene op de schrikkeldag – bij een lezing in het Poëziecentrum Nederland over Hans Andreus. Een broodnodig initiatief, want er zijn natuurlijk dichters die steeds meer in de vergetelheid dreigen te geraken …
In de eerste week van de meivakantie waren we min of meer toevallig in Doorn beland, waar we glimpen konden opvangen van de twee bekendste Doornse inwoners van de 20e eeuw: keizer Wilhelm II en Simon Vestdijk. We concentreren ons hier op de bijzonder productieve auteur, die vanaf halverwege de jaren dertig aan een indrukwekkende lijst romans begon …
Eén van de meest bekende en fascinerende schilderijen van de 19e eeuw is ongetwijfeld ‘Déjeuner sur l’herbe’ uit 1863 van Edouard Manet. Dit was het eerste -maar niet tevens het laatste- werk van Manet dat een schandaal veroorzaakte toen het werd tentoongesteld …
Er zijn – en waren – heel wat dichter-dominees (of pastors) die het publiek weten te raken met hun invoelende gedichten. Hier zal ik later nog eens uitgebreider op terug komen. Voor nu belichten we, in het kader van Gedichtendag …
Veel mensen konden het afgelopen jaar hun reisverlangens niet bevredigen. Ofschoon ik reizen niet tot mijn primaire levensbehoeften reken, begon het bij mij onlangs te kriebelen bij het lezen van het boek ‘Impressies van Spanje’ van de Spaanse dichter en (toneel)schrijver Federico Garcia Lorca …
Mijn favoriete ontbijtgezellin uit het verleden was zonder twijfel huisgenote L. We woonden met 16 studenten op een gang en de kans was dus groot dat ik het ontbijt niet in mijn eentje nuttigde. Met L. wisselde ik alleen de noodzakelijke woorden als ‘goedemorgen’ en ‘doei’ uit …
Zaterdag was de geboortedag van Menno Wigman, de zwart-romantische dichter die slechts 51 jaar mocht worden. Op mijn nachtkastje prijkt al enkele maanden de postuum uitgegeven ‘Verzamelde gedichten’, waar ik zo nu en dan uit lees …
Zelf heb ik me altijd een beetje verbaasd over de jubelende associaties die er normaliter in de samenleving rondom cafés en ook disco’s hangen. Zeker, er vinden veel gezellige en waardevolle contacten, gesprekken en ontmoetingen plaats, maar de duistere zijde wordt soms al dan niet krampachtig weggedrukt …
In het voorjaar gaf ik me op voor ‘Dichter aan de lijn’. Dichter Jaap Robben zette vanwege de lockdown samen met VPRO’s Mondo en Poetry International een nieuw project op, waarin elke dag een groep dichters mensen opbelt om een gedicht voor te dragen …
