Tegenwoordig is het bijna onmogelijk om het overlijden van een meer of minder bekende auteur, tv-persoonlijkheid of artiest te missen. Er is altijd wel een (sociaal) medium dat het heengaan in de smiezen heeft, of dat het via via wordt doorgezet. Daarom is het gek dat het verscheiden van de Amerikaanse soulzanger Timmy Thomas (1944–2022) in maart van dit jaar nergens te lezen was, althans zover ik weet niet in Nederlandse media.
Dit terwijl zijn beroemdste nummer – oké, je kunt hem een eendagsvlieg noemen – uiterst actueel is, en in Europa zeker in dit turbulente jaar. In 1972 schreef en zong hij ‘Why can’t we live together’. Thomas reageerde met zijn lied op de ellende in de wereld, zoals de Vietnamoorlog die toen nog steeds woedde en het alomtegenwoordige racisme.
Minimalisme en krachtige boodschap
‘Why can’t we live together’ is ergens te eenvoudig om waar te zijn. Een stem van een getergde man, een Hammond-orgeltje en een drumcomputer. Het scheen allemaal in een mum van tijd gepiept te zijn. De domineeszoon zong een demo in in zijn eigen nachtclub, toen het publiek enthousiast reageerde op wat improvisaties van Thomas. Het resultaat: meer dan twee miljoen verkochte exemplaren.
Misschien is het minimalisme van dit nummer ook wel de grote kracht en komt de tekst daardoor meer binnen. In het eerste couplet komt het verlangen naar vrede aan bod en in het tweede de gelijkheid tussen de mensen, ongeacht hun kleur. “How ironic in these troubled times this song resonates more than ever”, luidt een veelzeggend commentaar op YouTube.
Opvallend is ook het lange intro: Thomas begint pas na ruim anderhalve minuut met zingen, niet eens zoveel eerder dan de Temptations datzelfde jaar deden met ‘Papa Was a Rollin’ Stone’, dat gerust één van de mooiste intro’s uit de popmuziek genoemd kan worden. Een vroege versie van ‘Why can’t we live together’ scheen ook een lang jazzy outro te hebben dat door de producent echter niet geschikt werd geacht met het oog op mogelijk radio-succes.
Versie Sade
Het zal niet verbazen dat het nummer in de decennia daarna regelmatig gecoverd (o.a. door Carlos Santana) of op een andere manier gebruikt werd. In 2015 verwerkte Drake samples in ‘Hotline Bling’ en zo blijft ‘Why can’t we live together’ zich een weg vormen door de huidige tijd. Ik werd echter het meest geïmponeerd door de versie van Sade, waar ik toch al erg graag naar luister. Het vormt het slotnummer van haar beroemde album ‘Diamond Life’ uit 1984.
De videoclip waar de band het speelt in datzelfde jaar op het Montreux Jazz Festival heb ik al meerdere malen bekeken, omdat het me fascineert. Sade benut het lange intro als een spanningsopbouw om vervolgens op te komen in haar bekende stijl: smooth en verzorgd, afstandelijk en warm tegelijk.
Maar de credits moeten zeker ook naar onder meer basgitarist Paul Denman en percussionist Martin Ditcham gaan die tijdens het intro de tijd ervoor nemen en de show alvast stelen. Het hele optreden is om door een ringetje te halen. Jammer dat Sade al zo lang van het toneel is verdwenen. Ze zou veel broodnodige impact kunnen maken, als ze ‘Why can’t we live together’ weer eens de ether in liet schallen. Het mag namelijk gehoord worden, 2023 zal het hard nodig hebben.
Geef een reactie