Was het een coronadroom … of hoorde ik het echt? Het wegstervende geluid van een racemotor op de snelweg, waaide door het open raam in mijn gehoorweg. Meteen was ik terug in mijn ouderlijk huis op een late zomeravond, liggend in bed.

Het rijtjeshuis bevond zich in een plaatsje vlakbij de Duitse grens en pal aan de A12 richting het Roergebied. In mijn herinnering was het in de wijk ’s avonds stil op straat. Af en toe hoorde je een stapper op een krakende fiets.
Behalve in die ene nacht toen twee schepen op de Rijn in dichte mist op elkaar botsten. ‘Sluit ramen en deuren en blijf binnen,’ schalde een omroepauto door de straat. Een tanker verloor een zeer giftige stof die onze kant opwoei. Iedereen was klaarwakker — door het glas zag ik mistflarden voorbijtrekken, het moet volop herfst zijn geweest.

Pas later werd ik me bewust van het weemoedige motorgeraas. Nooit meer slapen bestond nog niet op de radio. Vergezeld van koele zomerlucht was het een opmaat van menige droom.
Emmerich, Düsseldorf, Würzburg, Regensburg … half onder het laken gekropen stelde ik me voor welke plaatsen de sportmotor achter zich zou laten. Zijn bestemming: altijd zuidoostwaarts, alleen tankschepen voeren westwaarts.

De ruisende snelweg was mijn venster op de wereld, die zich verder uitstrekte dan mijn voorstelling. Een wereld doorkruist met witte strepen en groene bermen waarin ik elke afslag rechts liet liggen.

De titel van dit stukje verwijst naar het nummer ‘Autobahn’ van Kraftwerk.

(Hoofdafbeelding: Autobahn © Werner Schnell Images)