Zondagmiddag, half drie. De maandag hapt als een gretig pacmannetje langzaam de staart van de zondag weg. Ongemerkt verstrijkt de middag en plotseling zitten we met het bord op schoot naar de voetbaluitslagen te kijken.
Het zondaggevoel, dat weeïge gevoel in de onderbuik, hangt dit samen met de massale gang naar het werk de volgende dag. Steken we elkaar aan, bestaat er een ongeschreven gedragsregel dat we ons allemaal vanaf zondagmiddag naar de onvermijdelijke maandag gedragen?
Volgens enkele cijfers voelen we ons gemiddeld genomen het slechtst op de zondag. Twee onderzoeken, van de Universiteit van Göteborg en General Social Survey bevestigen dit. De studies betrekken zich op Duitsland en de VS en natuurlijk zijn er verschillen in score als je de factoren gezondheid, werk en relatiestatus meetelt.
Desalniettemin lijkt het zondaggevoel te bestaan, althans als je het gevoel wat velen kennen als onplezierig bestempeld. Het is overigens niet te verwarren met nostalgie. Zoals op zondagochtend met natte haren luisteren naar de radiostem van Meta de Vries, met een plakje Indonesische kruidkoek.
Staren in de afgrond
Het feit dat 60% van de werkende Nederlanders de zondagnacht slecht doorkomt heeft een reden. De komst van een nieuwe werkweek speelt vanzelfsprekend een rol. Maar, zien we ook niet iets over het hoofd.
We werken, laten we zeggen contractueel 4 of 5 dagen per week. Het weekend, de zaterdag en zondag, staan daarbij niet in verhouding.
Het vooruitzicht van iets wat eindig is, in dit geval het weekend, is nooit fijn. We werken een lange werkweek om na een dag weekend in de verte de zondag alweer aan te zien komen.
Weet een van de lezers van een experiment waarin de verhouding werkweek-weekend en geluk wordt onderzocht? Dan ben ik geïnteresseerd naar de uitkomsten.
Foto: Tim Barber, nr. 34 uit de serie New Blues
Er zijn echter mensen die niet (meer) werken, op zondag ook werken of de werkweek anders indelen. Hoe zit het bij deze mensen met dat gevoel? De genoemde onderzoeksresultaten zijn wat de populatie redelijk beperkt. Verveling en landerigheid kunnen inspiratie oproepen en leiden tot briljante ingevingen. Daarbij komt dat ‘niets om handen’ hebben je gedachten ordent.
De zondag is geen project
Als we het gevoel het hoofd willen bieden, dan ligt het antwoord wellicht in activiteiten die niet eindig zijn. Zoals de aandacht voor vrienden, een wandeling maken of het luisteren naar muziek. Door de week maken we een presentatie, koken we of we doen de zoveelste was; alle drie doelgerichte en eindige taken die we vaak liever kwijt dan rijk zijn.1
Het zou goed kunnen dat we op de zondag ofwel te weinig taakgeoriënteerde dingen doen of dat we net lekker reflectief bezig zijn en de doelgerichte maandag zich alweer aandient.
Zie daar het zondaggevoel.
Want de toewijding voor iets wat ertoe doet, dus die ene afspraak met een vriend of Pink Floyd op je hoofdtelefoon, is wat het waardevol maakt. De focus ligt hierin niet op het afronden. De activiteiten zijn onuitputtelijk en creëren daardoor waarde voor ons.
Enfin, er is veel over te zeggen en de meeste mensen hebben zo hun eigen interpretatie.
Hoe dan ook, wens ik u zo af en toe een stevig zondaggevoel toe. Want, laten we eerlijk zijn, het zondaggevoel kan ook aangenaam zijn.
Zondagmiddag, half drie. De maandag hapt als een gretig pacmannetje langzaam de staart van de zondag weg. Ongemerkt verstrijkt de middag en plotseling zitten we met het bord op schoot naar de voetbaluitslagen te kijken.
Het zondaggevoel, dat weeïge gevoel in de onderbuik, hangt dit samen met de massale gang naar het werk de volgende dag. Steken we elkaar aan, bestaat er een ongeschreven gedragsregel dat we ons allemaal vanaf zondagmiddag naar de onvermijdelijke maandag gedragen?
Volgens enkele cijfers voelen we ons gemiddeld genomen het slechtst op de zondag. Twee onderzoeken, van de Universiteit van Göteborg en General Social Survey bevestigen dit. De studies betrekken zich op Duitsland en de VS en natuurlijk zijn er verschillen in score als je de factoren gezondheid, werk en relatiestatus meetelt.
Desalniettemin lijkt het zondaggevoel te bestaan, althans als je het gevoel wat velen kennen als onplezierig bestempeld. Het is overigens niet te verwarren met nostalgie. Zoals op zondagochtend met natte haren luisteren naar de radiostem van Meta de Vries, met een plakje Indonesische kruidkoek.
Staren in de afgrond
Het feit dat 60% van de werkende Nederlanders de zondagnacht slecht doorkomt heeft een reden. De komst van een nieuwe werkweek speelt vanzelfsprekend een rol. Maar, zien we ook niet iets over het hoofd.
We werken, laten we zeggen contractueel 4 of 5 dagen per week. Het weekend, de zaterdag en zondag, staan daarbij niet in verhouding.
Het vooruitzicht van iets wat eindig is, in dit geval het weekend, is nooit fijn. We werken een lange werkweek om na een dag weekend in de verte de zondag alweer aan te zien komen.
Weet een van de lezers van een experiment waarin de verhouding werkweek-weekend en geluk wordt onderzocht? Dan ben ik geïnteresseerd naar de uitkomsten.
Foto: Tim Barber, nr. 34 uit de serie New Blues
Er zijn echter mensen die niet (meer) werken, op zondag ook werken of de werkweek anders indelen. Hoe zit het bij deze mensen met dat gevoel? De genoemde onderzoeksresultaten zijn wat de populatie redelijk beperkt. Verveling en landerigheid kunnen inspiratie oproepen en leiden tot briljante ingevingen. Daarbij komt dat ‘niets om handen’ hebben je gedachten ordent.
De zondag is geen project
Als we het gevoel het hoofd willen bieden, dan ligt het antwoord wellicht in activiteiten die niet eindig zijn. Zoals de aandacht voor vrienden, een wandeling maken of het luisteren naar muziek. Door de week maken we een presentatie, koken we of we doen de zoveelste was; alle drie doelgerichte en eindige taken die we vaak liever kwijt dan rijk zijn.1
Het zou goed kunnen dat we op de zondag ofwel te weinig taakgeoriënteerde dingen doen of dat we net lekker reflectief bezig zijn en de doelgerichte maandag zich alweer aandient.
Zie daar het zondaggevoel.
Want de toewijding voor iets wat ertoe doet, dus die ene afspraak met een vriend of Pink Floyd op je hoofdtelefoon, is wat het waardevol maakt. De focus ligt hierin niet op het afronden. De activiteiten zijn onuitputtelijk en creëren daardoor waarde voor ons.
Enfin, er is veel over te zeggen en de meeste mensen hebben zo hun eigen interpretatie.
Hoe dan ook, wens ik u zo af en toe een stevig zondaggevoel toe. Want, laten we eerlijk zijn, het zondaggevoel kan ook aangenaam zijn.
(Hoofdfoto: Tim Barber, nr. 4 uit de serie New Blues)
Deel dit bericht:
Vind ik leuk:
Gerelateerd