Jouw mooiste uniform had een opstaande kraag met aan weerszijden een springende granaat van jouw regiment, daaronder een nassaublauwe broek met rode bies en een échte officierspet om het compleet te maken.

Ik heb je het denk ik twee keer zien dragen maar dat kan ook op foto’s zijn geweest. Dat uniform stond jou het beste vond ik – het klopte gewoon. Bij je collega’s klopte het nooit; de broek was te lang, de pet te groot, dat soort dingen.
Wat ik je nooit heb verteld is dat ik, toen ik een jaar of vijftien was, het pak op een middag heb aangetrokken. Alles paste, zelfs de pet, maar het klopte natuurlijk niet want het was jouw uniform en bovendien had ik geen snor.

Je hechtte zelf weinig waarde aan dat bewuste tenue en hebt het geloof ik weggegeven toen je stopte met werken. Daarna ging je gezondheid langzaam achteruit en bestond je ‘uniform’ uit een geruit overhemd of een basketball-t-shirt.
De laatste dagen in het ziekenhuis moest ik vaak aan dat pak denken. Je lichaam liet het afweten en je hoofd wilde er zo snel mogelijk vanaf. Het klopte, zoals je zelf zou zeggen, ‘voor geen meter’ meer.

Ed van den Broek (1943–2021)