In het eerste blog van De Bedachtzamen stelde ik het al: in het zakelijke leven lijkt de behoedzame en nadenkende medewerker al bijna uitgestorven. Ik maak me zorgen over de ontwikkeling dat aan bedrijvigheid, multitasken en drukdoenerij overdreven veel waarde wordt gehecht. Meestal zijn deze gedragingen niet eens gebaseerd op echte eigenschappen, maar een aaneenschakeling van toneelstukjes van werknemers die (te)veel ratelen, verzuchten dat “het een gekkenhuis is” en steeds “er nog op terugkomen”. Het zijn mensen die hun looptijd naar een afspraak gebruiken om nog even een belletje te plegen in plaats van passerende collega’s met aandacht te groeten of de frisse buitenlucht op te snuiven.

Ik aanschouw deze grillige en onrustige types met een flinke dosis argwaan, omdat ze meer bezig lijken te zijn met het ophouden van een goed imago dan met de goede zaak. Bij het doorvragen naar doel of resultaat van hun werk kruipen ze in het defensief of proberen ze je af te schudden met een oneindige stroom vaagtaal. Voor dit laatste verwijs ik trouwens naar de grappige bijdragen en boeken van Japke D. Bouma.

De aarzelenden onder ons, die de zaken nog eens goed onder de loep willen houden, de voors en tegens willen afwegen, dreigen het onderspit te delven. Gelukkig ken ik nog een afbrokkelende minderheid die een ander beeld laat zien. De voortrazende maatschappij en het altoos ongedurige werkklimaat lijken op deze groep maar geen grip te krijgen. Deze collega’s vormen een baken van rust tussen de kolossale stromen informatie die ons kunnen opjagen en mee laten slepen in de waan van alledag. Bij hen is de kans groter om in gesprek te raken over persoonlijke dingen, om echt even stil te staan bij het verhaal van de ander. Daar waar anderen al weer doorrennen, maken deze bezonnenen pas op de plaats. Meestal beschikken ze ook over een langere concentratieboog, zodat ze bepaalde klussen juist sneller klaren dan hun onrustige collega’s.

Vaak wordt gesteld dat het huidige tijdsgewricht vraagt om stressbestendige, informatie verslindende en snel schakelende types. Maar is de tijd juist niet rijp voor het tegenovergestelde? Mensen die eerst een analyse maken van wat er staat te gebeuren, die hoofd- en bijzaken scheiden. Die niet meteen roepen en hoog van de toren blazen, maar wachten tot de tijd rijp is. Psychologie Magazine kondigde 2017 al aan als een jaar om ‘zachter’ te gaan werken. Het schijnt de creativiteit én productiviteit ook nog ten goede te komen!

(Dank aan Alexander Sporre voor foto’s van zijn afstudeerproject ‘A Certain Degree of Failure’ – @alexandersporre_photography1)