Wat de ene als een ‘moeilijk’ boek bestempelt, is voor de ander een magistrale leeservaring.
Wanneer een film populair is, betekent dat niet altijd dat de film goed is. En ‘goed’ is natuurlijk een subjectieve kwalificatie.
Veel ‘populaire’ films zijn tegenwoordig (legaal of illegaal) beschikbaar via online platforms. Massa’s mensen zweren bij een avondje ‘Netflixen’, waar de ‘populaire’ films je om de oren vliegen. Verzadiging door binge watching en vervreemding van geliefden liggen op de loer.

Een eigen kleine bioscoop, altijd, overal

Wat we nodig hebben is een geloofwaardige curator die ons op filmdieet zet en kwaliteitsfilms voorschotelt. Want, wie bepaalt wat een goede film is; een vriend wiens oordeel je vertrouwt.
Enter MUBI [mōō’bē], begonnen als The Auteurs in 2007 en in de huidige vorm, als ‘VOD’, beschikbaar sinds 2012, heeft inmiddels ruim 7 miljoen leden.¹

Volgens de makers is hun ‘filmbibliotheek tot aan de nok toe gevuld met uitzonderlijke films die je in een week tijd niet in een Belgisch filmhuis zal vinden – zelfs niet in een dag. Een eigen kleine bioscoop, altijd, overal.’
Het aanbod van MUBI is afgestemd op de regio dus in Frankrijk krijg je andere dagfilms te zien dan in Italië. Daarnaast is interessant dat het platform films exclusief lanceert via hun dienst, zoals Junun (2015) van Paul Thomas Anderson.

‘I’ll tell you, I think that the internet has provided an enormous boost to film criticism by giving people an opportunity to self publish or to find sites that are friendly.’
–Roger Ebert (1942–2013), filmrecensent

De toekomst van de auteursfilm bepalen wij

Stel, je kijkt een prachtige documentaire over een obscuur radiostation in New Jersey en wil dit graag delen met een vriend. Dat kan op MUBI.
Zo kwam ik A Man Escaped op het spoor, een pareltje van Robert Bresson. Deze klassieke ontsnappingsfilm houdt je in de greep en overtuigde me om een abonnement (à 8,99 euro per maand) te nemen.

We vroegen Hugo Emmerzael, recensent bij De Filmkrant naar zijn visie op MUBI en hoe het zich onderscheidt van andere beschikbare aanbieders.

Heb je zelf MUBI en hoe vaak kijk je?

Ik heb al drie jaar een account op MUBI, waar ik erg onregelmatig gebruik van maak. Soms kijk ik in een maand meerdere malen iets, soms maanden niets. Dat hangt af van het aanbod en van de tijd die ik zelf heb om oudere films te zien. Als criticus ben ik soms namelijk meer bezig met een ‘nieuw’ onderwerp.

Wat vind je van het aanbod?

Omdat er elke dag een film vervalt en bijkomt blijft het aanbod van MUBI verrassen. Soms kom ik op deze manier films tegen die ik nergens anders kan vinden – al helemaal niet in HD! Ik ben dan ook meer geïnteresseerd in vergeten parels en andere obscuriteiten dan in recentere arthouse die ik allemaal zelf al voorbij heb zien komen. Vooral interessant voor mij zijn de retrospectieven van bijvoorbeeld Agnès Varda, Philippe Garrel of Jean-Luc Godard. Zulke series nodigen mij uit om dieper in het oeuvre van een regisseur te duiken die ik nog niet goed (genoeg) ken.

Waarin onderscheidt MUBI zich van andere VOD-platforms?²

Als je MUBI vergelijkt met Netflix, Amazon Prime, Google Play, ofwel de VOD-giganten, dan valt het op dat film een centrale rol speelt op het platform. Dat komt door de kwaliteit in het aanbod (30 films zijn altijd te overzien) en de kwaliteit van het aanbod; de films zijn dikwijls van cinematografische waarde. Dat mis ik soms bij andere platforms, waar zo veel mogelijk content wordt aangeboden, waardoor de titels die ik boeiend vind begraven worden onder filters, algoritmes en andere data.

Als je MUBI vergelijkt met kleinere streaming-platforms zoals Picl, IFFR Unleashed en Cinetree, dan zie je dat MUBI’s filmaanbod ook anders in elkaar steekt. Picl en Cinetree zijn geweldige platforms voor arthousefilms, maar kunnen omwille van juridische en budgettaire redenen minder ver graven in de filmgeschiedenis. IFFR Unleashed is ook geweldig voor festivalparels, maar zij hebben de ingebouwde regel dat hun gehele aanbod eerst op IFFR heeft moeten draaien. In die zin doet MUBI iets unieks.

Hoe ziet de toekomst van auteurscinema ‘on demand’ eruit?

Die toekomst laat zich sterk bepalen door (internet)wetgeving. Met welke licenties kan men films waar vertonen? Van wie is die film dan en hoeveel zou er voor betaald moeten worden? Ik kan me voorstellen dat Amerikaanse VOD-platforms als Filmstruck uiteindelijk richting Europa komen. Dat zou betekenen dat het aanbod nog groter wordt. Dat brengt voordelen met zich mee (meer aanbod! Meer films!) maar ook nadelen (meer maandelijkse rekeningen! Meer keuzes! Meer gefragmenteerde filmervaringen!).

De toekomst van de gehele VOD-branche ligt dus uiteindelijk in de handen van de consument. Die bepaalt welke dienst financieel rendabel blijft. Voor veel gebruikers is het lastig om af te wijken van de gebaande paden van diensten als Netflix. Wil auteurscinema on demand een eigen plek kunnen verwerven in het huidige filmlandschap moet het duidelijke, overtuigende keuzes maken om een groter publiek te kunnen bereiken.

Wat zou jij nog graag willen zien, wat je nu mist in het filmlandschap?

Wat ik op dit moment mis in Europa is wat Filmstruck nu in Amerika doet: Filmstruck biedt niet alleen films, maar ook extra content gericht op een doelgroep met een bijzonder grote interesse in film. Ik heb het over commentary tracks van films en making-of-documentaires toevoegen aan titels om inzicht te geven in het maakproces van een film, thematische programmering die inspeelt op de actualiteit of op een andere manier de relevantie van het programma toont. Meer essays van toonaangevende critici en academici een plek geven op de site. Interviews met de makers van de films bijvoegen, etc.
Met zulke elementen wordt een VOD-platform een waardevollere bron van kennis en inzicht.

Dank voor je bijdrage aan De Bedachtzamen, Hugo!

Bronnen: brainyquote.com en mubi.com

(Afbeeldingen: mubi.com)