Laatst maakte ik een klassiek voorbeeld mee van het onverwacht op iets moois stuiten in een oude doos. Wie kent trouwens niet dat verlangen om tussen stoffige spullen een juweeltje te vinden? Als vrijwilliger voor de Deelkring Lent was ik binnengekomen boeken aan het uitzoeken en sorteren. Tussen de vele romans kwam ineens een bescheiden dichtbundeltje tevoorschijn, getiteld ‘Tien tragische gedichten’ van Christiaen J de Chattelion. Deze ‘dichter op glas‘ laat de dag in de waan.

De Chattelion omarmt de gedachte dat hij “met elk vooroordeel wil wachten tot zich iets voltrekt wat hem tot voldoening van de werkelijkheid strekt wat geeft dat hij met die gedachte leeft.” Hij pleit hiermee voor overgave aan wat gebeurt en niet gebeurt. Zijn woorden doen me denken aan het begrip ‘amor fati’: liefde voor het lot. Men moet de wereld zien zoals hij is, zowel in zijn goede als slechte kant, accepteren en omhelzen. Een belangrijke plek ruimt De Chattelion daarbij in voor het steeds weer wisselen van dag en nacht, getuige ook onderstaand gedicht ‘Vandaag’:

Vandaag

zo stil als ik de nacht liet gaan
ga ik vandaag de dag weer aan

die mij als eerste daad met
staren beginnen laat en kijken

of mijn hand wil reiken naar het glas
waarin voorheen mijn leegte was

en voel dat ik geniet van wat ik als
mijn verleden liggen liet

zonder gedachte in het verschiet
aan wat mij vandaag de dag nog biedt

Bronnen:
Christiaen J de Chattelion – Tien tragische gedichten, zie ook www.dichteropglas.nl